Historia na przestrzeni lat

MARCINÓW W CZASACH HASBURSKICH

Tak jak w średniowieczu tak i w kolejnej epoce Marcinów rozwijał się słabo i nie został tu zbudowany kościół. W 1549 roku wieś podlegała parafii św. Jakuba w Krosnowicach, a w 1631 roku była wymieniana jako część parafii sw. Marcina w Żelaźnie. W osadzie znajdowało się wówczas dziedziczne sędziostwo i wolne, dziedziczne sołectwo – oba z dworami. Wymieniali byli jako właściciele: von Haugwitz i Wolff, a we wsi mieszkało 9 gospodarzy płacących podatki kościelne.

MARCINÓW W CZASACH PRUSKICH

W wyniku wojen śląskich rozpoczętych w 1740 roku i zawartego ostatecznie w 1763 roku pokoju w Hubertusburgu ziemia kłodzka znalazła się w granicach Królestwa Pruskiego. W tym czasie Marcinów wchodził w obręb rozległej posiadłości ziemskiej obejmującej okoliczne wsie, a należącej do czołowych rodów kłodzkiej szlachty. W 1748 należał do hrabiego von Gotza. Mieszkało tu 3 kmieci oraz 28 zagrodników i chałupników. W 1765 roku właścicielem osady był hrabia Herberstein z Gorzanowa. Wartość majątku szacowano w tym czasie na około 12 tys. talarów, a we wsi mieszkało 3 kmieci, 24 zagrodników i 3 chałupników, w tym 1 rzemieślnik. Nadal istniało wolne dziedziczne sędziostwo z 1 kmieciem i 3 zagrodnikami. Z kolei w 1782 roku Marcinów należał do hrabiego Antona Alexandra von Magnisa z Ołdrzychowic Kłodzkich. Posiadał on tu folwark i młyn wodny, a mieszkało we wsi 2 kmieci oraz 33 zagrodników i chałupników. Natomiast w wolnym sędziostwie był również folwark z 5 zagrodnikami. W całej wsi mieszkało 3 rzemieślników.

W 1 połowie XIX wieku Marcinów nadal pozostawał niewielką wsią. W 1840 roku należał do hrabiego von Magnisa. Jego część liczyła 34 budynki, a w części niejakiego Ullricha, który dzierżył dziedziczne sąsiedztwo, było 5 budynków. We wsi był młyn, kowal, handlarz zbożem i działały 2 gorzelnie.